De gevolgen en wat helend is geweest

Henk Mul

Henk Mul uit Borne was o.a. consulent maatschappelijke ondersteuning (Wmo) en is reïncarnatie-therapeut.

Als vierjarige (1956) had hij een NDE en helpt nu mensen met zo’n ervaring.

Een NDE: De aanleiding

Als 4-jarige ‘Grote jongen’ mag ik eindelijk naar de kleuterschool! Omdat ik zo’n ‘Grote jongen’ ben, mag ik ook een dagje alléén op bezoek bij opa en oma, in hun dijkwoning in de Bijlmermeer. Die dag wordt melk gehaald bij de boerderij van de buurman. Oma heeft een nieuwe uitvinding in de pan, die overkoken voorkomt. Dat moet ik zien! Staand op een krukje kijk ik in de pan, houd me vast aan het keukenkastje. Als mijn hand daar afglijdt, grijp ik in mijn val, de beide handvaten en trek die, met de 5 liter kokende melk, tegen mijn buik en tuimel schreeuwend op de grond.
Een geluk bij een ongeluk is dat mijn tante, die wijkverpleegster is, en opa beiden thuis zijn. Tante rent op het tumult af en stopt me resoluut onder de koude kraan (ben daar nog jaren boos over). Opa is de enige met een auto op de ringdijk. Hij brengt vaker mensen naar het ziekenhuis of dokter.
Al toeterend gaat de rit naar het Burgerziekenhuis in Amsterdam. Tante steekt de Rode Kruis-vlag uit het raam. Als ‘grote jongen’ wil ik die vasthouden, maar dat mag niet. Pijn van de 3e-graads brandwonden voel ik nagenoeg niet (bij 3e graad brandwonden is geen pijn). In het ziekenhuis word ik wel ‘opgenomen’, maar zonder de (financiële)toestemming van mijn ouders, is er geen behandeling, ondanks protesten van opa en oma.

Een traumatische ervaring

Het duurt bijna drie uur voordat mijn ouders opgespoord zijn en toestemming geven. Die uren zijn heel traumatisch. Ik ligt daar helemaal alleen te huilen in een hoek van de gang. Niet van de pijn, maar in het natte laken heb ik het zo koud en ben zo eenzaam.
Opa en oma mogen niet meer bij mij komen, want ik ben ‘Opgenomen’ volgens regels van het ziekenhuis. Wel komen er zusters/artsen langs, die steeds zeggen: “Grote Jongen zijn, Niet huilen!”.
Hun boodschap hoor ik, maar voel ook de onmacht en paniek van die ‘Grote’ mensen, die niets (mogen) doen.
Verwarring! Ik ging als ‘Grote Jongen’ het ziekenhuis in! Maar wil ik dat nog wel zijn? Want die ‘Grote jongens’, zijn altijd in paniek!
Na 3 uur is het eindelijk actie; Ze gaan opereren.

Deze herinneringen zijn voor mij nog steeds heldere, zwart/wit- beelden en emoties.
De volgende ervaringen, zijn ook na al die jaren nog altijd in:

“Fullcolour–Beelden en Fullcolour–Emoties”

De OBE (Out of Body Experience) met onvoorwaardelijke liefde

Ik ben aan de bovenkant van het raam in de operatiekamer. De bovenkant heeft helder glas, de onderkant is melkglas, door het glas zie ik:

  • Naar beneden kijkend: De binnenplaats van het ziekenhuis, met muren begroeid met donkergroene klimop (ik ben er later geweest en dat klopt)
  • Voor me uitkijkend: Hele mooie groene hellingen begroeid met de mooiste bloemen, die warmte, rust, tederheid, liefde en heling uitstralen! Ik wil er ontzettend graag naar toe.
  • De operatiekamer in kijkend, lig ik daar zelf op de operatietafel, met een wit doekje op mijn mond en neus. (in 1956 is Ether het narcosemiddel) Rond de tafel, paniekerige mannen en vrouwen, in witte jassen/schorten. De wonden zijn schoongemaakt, maar ze weten niet hoe ze verder moeten (kunsthuid en niet plakkend verbandgaas bestaan nog niet).
  • Pijn, angst of ander lichamelijk gevoel, heb ik daar niet.
    Alleen ‘Waarnemen’ in tijdloze rust!
  • Als ik verlangend naar buiten kijk, zijn er drie ‘Goddelijke’ personen bij me. Zij stralen zo’n Rust, Mededogen en Onvoorwaardelijke Liefde uit.
    Ze laten mij volledig in mijn waarde, hun boodschap is:
    • Je mag door het glas naar buiten gaan, naar die mooie plek, om je lichaam te helen en tot rust te komen. Dat is goed!
    • Als je door het glas gaat, kun je hier niet meer terugkomen.
    • Het is goed als je gaat, maar jammer, want je bent nu al zo ver! (Met?)

Als ik weer naar mijn lichaam, op de operatietafel, kijkt, zeggen ze met dezelfde onvoorwaardelijke liefde:

“Als je teruggaat, kom je erdoor!”

Ik kreeg alles mee

Omringt met oneindige liefde ervaar ik alles, ook de vrijheid, om mijn eigen keuzes te maken!
Naar buiten kijkend, geniet ik intens van alles wat daar is. Kijkend naar mijn lichaam, ervaar ik dat de narcose-verpleegster nu helemaal in paniek aan het schreeuwen is: “Henkje doorademen, Henkje doorademen, …” Ik zie en ervaar haar paniek en angst. De chaos onder die ‘Grote jongens’ in de operatiekamer is nu echt compleet. Er wordt gevloekt en beschuldigend geschreeuwd: Paniek!!!!
Tegen de narcose-verpleegster zeg ik:
“Doe toch rustig! Houd je mond eens! Stop met dat slaan tegen mijn gezicht! Geef mij rustig de tijd, om mijn Eigen keuze te maken ”

“Geef mij rustig de tijd, om mijn Eigen keuze te maken.”

Ondanks de hectiek daar, neem ik alle tijd in die onvoorwaardelijke liefde.
Mijn keuze is duidelijk: Ik ben nu hier!
Dit is nog steeds de meest ‘Volwassen’ keuze die ik ooit in mijn leven gemaakt heb!

Foto 1: Samen met de hoofdzuster: Zuster Sterk. Ik voel me patiënt, en een kleine jongen.

Foto 2: Deze foto straalt voor mij nog steeds de kracht van de ‘Grote Jongen’ uit, die ook altijd over zijn NDE heeft gepraat.

Drie en een halve maand ziekenhuis

In de drie en een halve maand in het ziekenhuis, gebeurt er heel veel:

  • Diverse hersteloperaties. Herinneringen daaraan staan in het teken van straf en me schuldig voelen. Ik moest namelijk veel eten en deed/kon dat niet. Lag dan, voor mijn gevoel, opeens weer met veel extra pijn afgezonderd in een aparte ruimte.
  • De nachtmerrie als de ‘verbandwagen’ de zaal met +/- 15 kinderen op rijdt. Voor mij: driemaal daags de pijnlijke penicilline-injectie plus dagelijks nieuw verband. Ik schreeuw het dan uit van de pijn. En weer: ‘Grote jongen zijn, niet huilen’.
    Ze hebben gelijk; Bij huilen heb ik meer pijn en; IK Ben toch geen kleine jongen?
  • Maar Wil ik eigenlijk wel een ‘grote jongen’ zijn??? Want, ook als ze dit zeggen, zie ik de ontreddering, machteloosheid en paniek in de ogen van die ‘grote jongens en dames’ die mij helpen.
  • Buiten deze traumatische momenten ben ik de langst liggende belhamel op de zaal die ondertussen alles wel meegemaakt heeft van genezen, weggaan t/m overlijden van zaalgenoten.

Vanaf dat ik het kan, vertel ik aan iedereen die het (niet) wil horen, over mijn prachtige ervaring.
Bijna Niemand gelooft het! 
Alleen mijn tante hoort mij aan, zonder oordeel. Wel wordt vol overtuiging beweerd: “Dat komt omdat: Je zo ziek was, Het was maar een droom, Hallucinaties door medicijnen”. Maar ook; “Je bent Gek, een fantast, leugenaar, manipulator, enz. enz.

 Vergeet het nu maar: Het is niet waar!!”

Bijna Niemand gelooft het!

Een Godswonder of een Godslasteraar? 

Eén van de heftigste en verwarrende voorbeelden, uit de jarenlange reeks;
Ik mag als 6-jarige met mijn vader een dominee uit een buurgemeente ophalen.
Hij vraagt: “Is dit uw kind van dat ernstige ongeluk?” Ja, zegt mijn vader.
Zijn reactie: ‘Oóhh, het is een Godswonder dat hij het overleefd heeft enz. enz’.
Dat ‘Godswonder’; Ja! Maar waarom zo’n ophef? Hij kent Gods wonderen toch?
In de preek vertelt hij o.a.: “Als je zondigt, zal je eeuwig in de hel komen!”.
Op de terugweg vertel ik hem, dat ik God zo niet ervaren heb! Mij heeft Hij onvoorwaardelijke liefde gegeven en dat is er voor iedereen!! Heel boos zegt hij “Dat ik Godslasterlijk bezig ben!”
Ik snap het niet; Ik heb het toch zo ervaren! Wat ben ik nu?

Een Godswonder of een Godslasteraar?

Wat ben ik nu?

Mijn vader reageert niet, hij schaamt zich voor mijn actie. Ik voel me verward en wéér zó alleen!

De gevolgen nadien en hetgeen helend is geweest

Mede door de niet verwerkte traumatische ervaringen, raken die oordelende uitspraken mij heel diep. Ook de jaarlijks (ernstige) ziektes, die meestal niet bij mijn leeftijd passen eisen hun tol.
Dat duurde tot 1990 (34 jaar later). Ik had bij Stichting Merkawah (nu Stichting Netwerk NDE) lotgenoten-contact en van Pim van Lommel en Hans Stolp uitleg over NDE’s bij hun patiënten. Een emotionele ontlading kwam:

‘Ik ben niet Gek, maar heb, zoals zo velen, een NDE gehad!’

Het blijkt een naam te hebben en wereldwijd in alle culturen en tijden voor te komen.

Pas toen kon ik werken aan integratie van alle ervaringen. Dat deed ik o.a. met reïncarnatietherapie. Wat ik tegenkwam in de therapie werd bijna altijd bevestigd door mijn familie. Veel daarvan had ik volgens ‘deskundigen’ nooit bewust kunnen meemaken.
Ook het patroon van de ziektes werd duidelijk door koppeling van twee boodschappen:

  1. De NDE-boodschap was: “Als je teruggaat, dan kom je erdoor!”.
  2. De artsen zeiden: “Als hij erdoor komt, dan wordt het moeilijk!”.

Door mij vertaald in: ‘Ik kom er altijd door, maar het wordt wel moeilijk”
Als ‘Grote Jongen’ bewees ik jaarlijks dat ik ook die moeilijke ziektes kon Door-komen.

Na verwerking waren er geen jaarlijkse ziektes/ ziekenhuis opnames meer!

Na verwerking waren er geen jaarlijkse ziektes/ ziekenhuis opnames meer!

De NDE werd geïntegreerd.

Liefdevol: niet verstandelijk te bevatten

Voor het beschrijven van deze liefdevolle ervaringen schieten woorden tekort. Verstandelijk is het niet te bevatten.
Wel weet ik dat iedereen daar, ongeacht je voorgeschiedenis, liefdevol wordt opgewacht. Wanneer jij je hand ophoudt, wordt die door het Goddelijke/ het Licht, of hoe je ‘Het’ vanuit jouw overtuiging ook noemt, gevuld met Onvoorwaardelijke Liefde.

( E.e.a. zoals ook de strekking bij de uitleg over onvoorwaardelijke liefde )

De herinneringen en het gevoel van mijn NDE zijn na meer dan 67 jaar nog steeds onveranderd kleurrijk mooi en Liefdevol! Als onveranderbare (eigen)wijsheid.

Mijn vader vertelde mij als 95-jarige, oud-politieman: “Niets is zo beïnvloedbaar en veranderlijk als getuigenverklaringen, maar jouw verhaal blijft door de jaren onveranderd!” (Iets wat omtrent NDE’s o.a. ook overduidelijk uit het onderzoek van Pim van Lommel is gebleken).

Bij een NDE op volwassen leeftijd weet je hoe je was voor de NDE en hoe je leven erna veranderd is.
Bij een Kinder-NDE heb je dat niet. Je leeft met deze ‘Waarheid’, die voor jouw ‘Normaal’ is, maar vaak niet begrepen of geaccepteerd wordt.

Het belang van verwerking

Na het ongeval had ik een ‘positieve’-NDE met een aangrijpend mooie ‘Licht’ ervaring die nog steeds prominent aanwezig is. Ook is er geen angst meer voor de dood.

Er zijn ook mensen met een ‘negatieve’ NDE die soms met angstaanjagende ervaringen terugkeren zonder het ‘Licht’ gezien te hebben, wat wel voor hen aanwezig was. Het komt o.a. voor bij mensen die tussen reanimaties in paniek waren, maar na deze levensbedreigende situatie zich ofwel niets herinneren ofwel enorme angsten overhouden.

Het zijn beide uitingen van hetzelfde proces.

De ervaring mag er zijn

Het inzien dat je mag leven met die ervaring is belangrijk; Ook dat enkel nog de herinnering van het trauma er is, die je als ervaring mee neemt, maar je hoeft er niet meer gebukt onder te gaan; ’Zoals dat medelijden pijn doet, maar medeleven niet.’

Als hulpverlener mag ik nu helpen om de NDE-er inzicht en overzicht in de situatie te krijgen en de ervaringen rond het moment van bijna sterven in te passen in het huidige leven. Dat gebeurt met de verwerking van het trauma en integratie van de ervaring van Liefde, Kracht uit de NDE (ook als die toen niet gezien is). Daarmee kan je weer met beide benen op de grond staan.

De NDE zelf is geen ziektebeeld!
Het is wel een Ervaring die integratie nodig heeft.
Het gevoel van heimwee naar het NDE-moment, in combinatie met niet meer bang zijn voor de dood, is iets heel anders dan de wens tot suïcide.

De traumatiek, van voor en vooral na de NDE, kan wel tot depressie leiden, met alle gevolgen van dien.

Dát dient opgelost te worden om weer goed te functioneren. 

De traumatiek dient opgelost te worden.

De NDE is geen ziektebeeld, de traumatiek er vooraf gaand en nadien wel.

Als therapeut en NDE-begeleider, doe ik niet aan NDE-‘bewijsvoering’.
Ik wil met mijn ervaringen, NDE-ers helpen, om deze ingrijpende gebeurtenis een zinvolle plek in hun leven te geven;

Om daarmee de kwaliteit van leven te verbeteren.

Daar waar het boven bewijsvoering om gaat.

Video

Het verhaal van Henk is ook te bekijken als onderdeel van de collage van Project International Papillon 🦋.
Het deel van Henk en Elly begint op 10 minuten.

Download of print

Het artikel is hier als pdf te downloaden en printen.